Kościół w Bliznem
Cennym zabytkiem tej miejscowości jest kościół pw. Wszystkich Świętych, gdyż w uznaniu wyjątkowych walorów historycznych i artystycznych w 2003 roku kościół został umieszczony na Liście Światowego Dziedzictwa Naturalnego i Kulturalnego UNESCO.
Wyjątkowej urody drewniany późnogotycki kościół został wzniesiony w połowie XV wieku, który w całości wzniesiono z ociosanych na kant bierwion jodłowych, połączonych na zrąb, położonych na dębowej podwalinie. Świątynia składa się z jednej nawy na rzucie zbliżonym do kwadratu i węższego prostokątnego prezbiterium od wschodu zamkniętego trójbocznie z dostawioną do niego prostokątną zakrystią (od strony północnej). W myśl średniowiecznej tradycji okna umiejscowiono od strony południowej (wyjątkiem jest jedno okno we wschodniej ścianie apsydy i dwa niewielkie w ścianie zachodniej). Nawa i prezbiterium nakryte zostały jednym dwuspadowym dachem o niezwykle mocnej konstrukcji więźby tzw. Storczykowej. Początkowo przy zachodniej elewacji kościoła nie było wieży-dzwonnicy lecz z całą pewnością istniała już w pierwszej połowie XVI wieku, o czym świadczy zachowany dzwon z 1549 roku. Obecna wieża o trzech kondygnacjach wzmiankowana jest po raz pierwszy w dokumentach wizytacyjnych biskupa przemyskiego Pawła Piaseckiego z 1646 roku. Wieża ta o konstrukcji słupowo-ramowej, wzmocniona licznymi zastrzałami i zwieńczona wydatną izbicą stanowiła doskonały punkt obserwacyjny - być może powstała z powodu najazdu tatarskiego na ziemie sanockie w 1624 roku. Usytuowanie jej przy głównym wejściu do świątyni dawało dodatkowe zabezpieczenie wnętrza kościoła, który w czasie zbrojnego najazdu był miejscem schronienia mieszkańców wsi.
Budynek kościoła przechodził jeszcze wiele przeobrażeń. W drugiej połowie XVII wieku dodano soboty na całym obwodzie, sięgające dolnych krawędzi okien. Na dachu dodano wieżyczkę na sygnaturkę. Obecna, powstała po zniszczeniu starej przez wichurę, pochodzi z 1745. W tym czasie dobudowano w wieży obszerny babiniec i powiększono główne wejście. W 1811 roku przeprowadzono kompleksowy remont świątyni, który znacznie zmienił jej bryłę: rozebrano soboty, oszalowano gontem całe ściany zewnętrzne, powiększono i podwyższono zakrystię. Do południowej elewacji nawy dostawiono obszerną kruchtę, która osłoniła południowe wejście i powiększyła przestrzeń użytkową. Od 1811 roku nie wprowadzono znaczących zmian w bryle kościoła, prowadzono jedynie prace przy wymianie gontów, naprawy ciesielskie. Plac wokół kościoła ogrodzono drewnianym parkanem z czterema murowanymi kapliczkami odpustowymi, które powstały około połowy XIX wieku.
Pierwotnie we wnętrzu kościoła jedynymi XV-wiecznymi akcentami malarskimi były zacheuszki (krzyże konsekracyjne) w postaci równoramiennych krzyży wpisanych w okrąg. W pierwszej ćwierci XVI wieku w prezbiterium umieszczono późnogotycka nastawę ołtarzową ze sceną Zwiastowania w szafie środkowej. Jej pozostałością jest figura Madonny, datowana na lata 1515-1520 i wykonana wg ryciny Albrechta Dűrera. W 1549 roku ściany prezbiterium i nawy pokryto polichromią. Najlepiej zachował się cykl pasyjny na północnej ścianie prezbiterium. Południowa ściana prezbiterium mieściła częściowo do dziś zachowany cykl maryjny, a wschodnia sceny biblijne przedstawiające Hioba i śmierć Judasza. Najważniejszym elementem polichromii jest zajmująca całą północną ścianę scena Sądu Ostatecznego.
W pierwszej połowie XX wieku stan zachowania świątyni znacznie się pogorszył. Nie prowadzono niezbędnych prac remontowych. Jeszcze w latach trzydziestych podjęto starania o budowę nowego, murowanego kościoła. Po wojnie, mimo zebranych materiałów budowlanych, władze nie zgodziły się na rozpoczęcie budowy. W 1964 roku po badaniach architektonicznych rozpoczęto działalność konserwatorską drewnianej konstrukcji, którą ukończono 1967 roku. Równolegle prowadzono prace przy wyposażeniu ruchomym kościoła: przeprowadzono konserwację ambony (odsłonięto jej pierwotną kolorystykę), odnowione zostały ołtarze i znajdujące się w nich obrazy. Podczas prac przy polichromii odnaleziono i poddano konserwacji figurę Madonny z późnogotyckiego, niezachowanego ołtarza, która z czasem zmieniając swe miejsce w kościele trafiła do przydrożnej kapliczki. Dziś, otoczona kultem, jest jedną z największych ozdób kościoła. W latach 70-tych XX wieku prace konserwatorskie rozszerzono na otoczenie kościoła i zespół plebański.
Niewątpliwie największym jednak walorem tej zabytkowej świątyni jest wnętrze a przede wszystkim polichromia pokrywająca ściany przedstawiająca tzw. "liberpauperum" (księgę ubogich), czyli obrazkowy przekaz biblijny dla ludzi nie wykształconych. W tej miejscowości istnieje druga świątynia wybudowana przez mieszkańców wsi pw. Matki Bożej Królowej Pełnej Łaski.
